Şiirlerin değişik bir havası var. Doğru kelimeler ve kafiyeler kullanıldığında insanı bu dünyadan başka bir yere sürüklüyor.
Şiirlerin en güzel yanı da ölümsüz olmaları ve unutulmamaları. Alzheimer ve demans hastaları, hastalıklarını ilerleyen evresinde insanları bile hatırlayamazken şiirleri unutmuyorlar.
Bir kadın tarafından demans hastası eşine yazılan bu şiir yüreğinizi sızlatacak. Şiir, çiftin hayatları boyunca geçirdikleri hatıralara değiniyor. Umuyoruz ki kadının şiirde bahsettiği anılarla, eşi bir süreliğine de olsa o günleri hatırlamış ve mutlu olmuştur.
İşte o şiir:
Karanlıktaki Gölge
Tut elimi ve anılarımızı hatırlayalım
Hayatın hala oyun olduğunu düşündüğümüz yerlere gidelim
Eğilip bükülerek birbirimize verdiğimiz ilk öpücüğü hatırla
Nasıl da âşık olduk ve değişti dünya
Kuma nasıl da yazmıştık ‘Seni seviyorum’ diye
Dalgalar aşkımızı denize karıştırıp bütün dünyaya yaymıştı
İkimizin de ‘Evet’ dediği o harika günü hatırla
Üçüncü kez baba olunca çocuk yetiştirmek çok kolaydı
Beraber paylaştığımız yıllardaki kahkaha ve gözyaşlarını hatırla
Korkularını yenmene nasıl da yardımcı olmuştum
Birbirimize verdiğimiz gücü sadece ruh eşleri verebilirdi
Tanrı’ya şükürler olsun seni buldum ve muhteşem bir kadın gibi hissetmemi sağladın
Biraz sonra güneş batacak ve hava kararacak
Şu lanet demans seni benden götürecek
Hayattan zevk alıyorken ve umutluyken
Nasıl gerçekleştireceğimizi bilmediğimiz planları yaparken
Gözlerinde gördüğüm o parıltı ve hayat sevinci artık yok
Hala o anıları hatırlıyor musun yoksa karanlığa mı karıştılar?
Şiirden etkilendiyseniz paylaşmayı unutmayın.
