Birlikte olduğunuz kişinin gerçek yüzünü ayrıldığınızda anladığınız söylenir. Ayrıldığınız kişi ilişkiniz bittiğinde öz güveninizi düşürmüşse, ilişkinin bitmesi kararının yerinde olduğu söylenebilir.
Birçok kişi yalnızlık korkusundan dolayı bir ilişki içerisinde olmak ister. Çiftler anlaşamasa ve ikili arasında saygı kalmasa bile ilişkilerini bitirmekten korkarlar.
Bir baba başına gelenleri Reddit’te anlattı. Onun hayat hikâyesini okuyanlar adama destek verdi.
Başından geçenleri okuyup da etkilenmemek elde değil. Hikâyesinden ders çıkarmanız için sizinle paylaşıyoruz.
İşte babanın hikâyesi:
“Üvey kızım 3 Ağustos’ta evleniyor. Düğün hazırlıkları annesinin ömründen ömür yedi (Annesi diyorum çünkü 10 yıldır beraber yaşamamıza rağmen evli değiliz).
Üvey kızım geçtiğimiz aralık ayında üniversiteden mezun oldu. Devlet üniversitesi olmasına rağmen 40 bin dolarlık harcını ben ödedim. Üniversiteden mezun olmasına rağmen hala bir iş bulamadı ve bizimle yaşıyor. Liseyi bitirdiğinde üniversiteye kolaylıkla gidip gelebilsin diye ona bir de araba aldım.
Biyolojik babası yılda bir uğramasına rağmen onu benden daha çok severdi.
Eğitim hayatına bir kuruş harcamamasına ve nafaka ödememesine rağmen üvey kızım öz babasını çok severdi. Her geldiğinde ona sözler verir ve hiçbirini tutmadan gözden kaybolurdu.
Üvey kızım uzun süredir birlikte olduğu kişiyle evlenmeye karar verdi. Düğün salonunun kapasitesi 250 kişilikti. Ben de onlara düğünde görmek istediğim 20 kişinin ismini verdim. Ne de olsa düğün masraflarını ben karşılıyordum. Buna hakkım olduğunu düşündüm.
Bana sorun olmadığını ve bu kişilere davetiye yollayacaklarını söylediler. Ben de büyük bir mutlulukla çağıracağım kişileri durumdan haberdar ettim.
Cumartesi günü düğüne çağırdığımızı düşündüğüm arkadaşımın golf oynamak için başka bir yerde olacağını gördüm. Neden gelmediğini sorunca bana davet edilmediğini söyledi.
Düğün davetiyelerine bakmak istedim. Üstünde annesinin ve biyolojik babasının ismi vardı. Bana dair en küçük bir emare yoktu.
Annesiyle tartıştık. Bir de 250 kişilik listeyi tamamlamışlar. Hepsi de ‘çok önemli’ olduğu için benim verdiğim yirmi isimden hiçbiri davet edilmemiş.
Çok sinirlendim. Bir yandan da üzüldüm. Ancak ismini verdiğim yirmi kişi kadar üzülmüş olamam. Annesi, ‘Davet ettiğimiz kişilerden bazıları gelmezse, seninkileri araya sıkıştırabiliriz’ dedi. Bu bardağı taşıran son damla oldu.
Cumartesi günü sinirden ne yapacağımı bilemedim.
Dün damadın ailesiyle beraber yemek yerken biyolojik babası birden kapıda belirdi. Yemek esnasında üvey kızım holden öz babasının koluna girerek yürüyeceğini söyledi.
Masadakiler ‘çok güzel!’, ‘ne kadar güzel!’ diye tepkiler verdiler.
Hayatımda hiç bu kadar kızdığımı ve bu denli küçük düşürüldüğümü hatırlamıyorum. Elim ayağım titremeye başladı. Derin derin nefes almaya başladım. Ya birilerinin kalbini kıracaktım da burnunu.
Toparlanıp kendime geldiğimde bir konuşma yapmak istediğimi söyledim. Ne dediğimi tam olarak hatırlamıyorum ancak galiba şöyle bir konuşmaydı:
‘Ben de birkaç kelam etmek isterim…
Geçtiğimiz on yıl boyunca bu ailenin bir bireyi olmak beni gururlandırdı.
Gelin ve damada yıllardır kapalı olan gözlerimi açtıkları için teşekkür etmeyi bir borç bilirim.
Bana bu ailede düşündüğüm konumda olmadığımı gösterdiler.
Kendimi bu ailenin direği olarak görüyordum. Her ihtiyaçları olduğunda gerek maddi gerekse de manevi anlamda yanlarındaydım. Ancak şimdi kendimi bir ATM gibi hissediyorum.
Düğün sahibi yerine bir davetli olarak görüldüğüm için maddi sorumluluklarımı kızımın gerçek babasına devrediyorum.
İkinize de hayatta mutluluk ve başarılar diliyorum.’
İçkimi bitirdim ve ‘Afiyet olsun’ dedim.
Yaptığım bencilce miydi? Bir kişi bile davet edemediğim düğüne 40-50 bin dolar harcamamı bekliyorlar. Bu kadarı fazla.
Annesiyle olan ilişkimi bitirdim. Üvey kızımı da bir daha görmeme kararı aldım. Ortak hesabımızdaki aslında benim olan bütün parayı da kişisel hesabıma aktardım.
Eğer ‘GERÇEK BABASI’nın ismini davetiyede görmek istiyorsa ‘GERÇEK BABASI’ bütün masrafları üstlenecek.
Dipnot: Annesi kızıyla beraber damadın evine taşınmış. Düğün masraflarını karşılayabilmek için bir yol bulmaya çalıştıklarını duydum.
Üvey babası hem acı hem de tatlı günlerinde her daim yanlarında olurken biyolojik babası kızının hayatında bir figürandan başkası olmamış. Üvey babanın da durumdan ötürü acı çektiği belli ancak kullanılmayı ve küçük düşürülmeyi kabullenememiş.
Bir ilişkide yeterince değer görmediğinizi hissediyorsanız, bunun düşüncesi bile gerçekleri görmenizi sağlar.
Üvey babanın yaptığının yerinde olduğunu düşünüyoruz. Sizler ne düşünüyorsunuz? Görüşlerinizi belirtmeyi unutmayın.
