Fotoğrafçı GMB Akash, ülkesi Bangladeş’teki insanların günlük hayatına dair fotoğraflar çekiyor. İnanılmaz hikâyeleri olan portreler yaratıyor. Şimdiye dek 100’den fazla ödül aldı. Fotoğrafları National Geographic, Vogue, Time ve Der Spiegel’de yayımlandı.
Az sonra okuyacaklarınız ise bir baba hakkında. Bu babanın hiç okula gitme şansı olmadı. Ancak kızının okuması için her gün canla başla çalıştı.
İşte okuyanları hüzünlendiren adamın hayat hikâyesi.
Çocuklarıma asla gerçek işimden bahsetmedim. Benden utanmalarını istemedim. En küçük kızım ne iş yaptığımı sorduğunda ona işçi olduğumu söylerdim.
Her gün eve gitmeden önce yaptığım iş belli olmasın diye umumi tuvaletlerde temizlenirdim. Kızlarımı okula göndermek ve iyi bir eğitim almalarını istedim. Ayakları yere bassın istedim. Kimsenin onlara bana baktıkları gibi yukarıdan bakmasını istemedim. İnsanlar benimle hep dalga geçti.
Kazandığım her kuruşu kızlarımın eğitimine harcadım. Üstüme başıma hiç yeni şeyler almadım. Onun yerine kızlarıma kitap aldım.
Kızımın üniversiteye girmesi için giriş ücreti yatırmamız gerekiyordu. Ancak param yoktu. O gün çalışamadım. Etrafımdaki çöplerin arasında gözyaşlarımı saklamaya çalışıyordum.
İş arkadaşlarım bana bakıyorlardı. Moralim çok bozuktu. Eve gittiğimde kızım giriş ücretiyle ilgili soru sorunca ona ne cevap vereceğimi bilemiyordum.
Fakir doğmuştum. Fakirlerin başına iyi şeyler geleceği bana hiç inandırıcı gelmiyordu. İşten sonra arkadaşlarım yanıma geldi. Bana, onları kardeşlerim gibi görüp görmediğimi sordular. Daha cevap vermeden yevmiyelerini bana verdiler.
Daha itiraz edemeden bana, “Gerekirse bugün açlıktan ölürüz. Ama kızını okula yollayacaksın” dediler. Cevap bile veremedim. Bu sefer eve iş kıyafetlerimle gittim.
Kızım yakında üniversiteyi bitirecek ve yarı zamanla olarak bir işte çalışıyor. Diğer üç kızım beni işe göndermek istemiyorlar. Üniversiteye giden kızım sık sık işe geliyor. İş arkadaşlarıma yemek yapıyor.
Arkadaşlarım sık sık kızımla şakalaşıp neden onlara hep yemek yaptığını soruyorlar. Kızım onlara, “Bugün sizin sayenizde olduğum yerdeyim. Benim için bütün gün aç kaldınız. Ben de artık size iyilik yapmak istiyorum” diyor. Artık fakir birisi gibi hissetmiyorum. Böyle çocukları olan babalar fakir olabilir mi?”
-Idris
Ebeveynlerinizin sizler için yaptıkları fedakarlıkları asla unutmayın!
Fakir bir babanın hayat dolu hikâyesini arkadaşlarınızla paylaşmayı ihmal etmeyin.
