Spikey ismindeki bir oklu kirpi, Güney Afrika’nın Hoedspruit yakınlarında bir tuzağa yakalandı.
Çiftçilerden biri, bir hayvanın mahsullerini yediğini farketti ve tuzak kurdu. Oklu kirpi yakalayacağı aklına bile gelmezdi. Spikey henüz yavruydu. Tuzağı kuran çiftçi de eğer tedavi edilmezse oklu kirpinin fazla yaşamayacağının farkındaydı.
Oklu kirpiyi salmak yerine çiftçi hemen Daktari Bush School and Wildlife Orphanage yetkilileriyle temasa geçti.
Daktari, Güney Afrika’da yaralanmış veya anneleri tarafından terkedilmiş hayvanlara yardımcı oluyor. Ayrıca yerel halka, hayvanlara ve çevreye karşı duyarlı olmayı öğretiyorlar.
Ian ve Michele Merrifield de Daktari’de gönüllüydü ve Spikey’i sahiplenmeye karar verdi.
Ian ve Michele daha önce hiç oklu kirpi beslememişlerdi. Oklu kirpiler hakkında daha fazla bilgi edinmek için kitap okumaya başladılar.
Başta Spikey’i biberonla beslediler. Bir süre sonra ise normal yiyecekler yemeye başladı. Yemek yemeye bayılıyordu!
Spikey kısa sürede ünlü oldu. Genelde yemek yiyor ve uyuyordu. Ancak çocuklarla oynamayı da ihmal etmiyordu.
Spikey sarılmaya bayılıyordu. Sanki yavru köpek gibiydi. İnsanların kucağına oturmayı da çok seviyordu.
Zaman geçti ve Spikey büyüdü. Oklu kirpiyi bir yıl besledikten sonra Ian ve Michelle, kirpiyi doğaya salmaya karar verdiler.
Doğaya salsalar da belli noktalara yemek koyarak Spikey’i beslemeye devam ettiler. Sık sık Spikey’i gözetliyorlardı ve durumu iyiydi.
Sonra hiç beklenmedik bir şey gerçekleşti. Spikey eve bir sürprizle döndü.
Spikey eve döndüğünde yanında yavrularını da getirmişti.
Ian, Michele ve stajyerler sürprize bayıldılar. Hepsi Spikey’nin erkek olduğunu sanıyordu.
Ian ise Spikey’nin yavrularını onlara göstermek için geri döndüğünü düşünüyor.
Ian, The Dodo’ya “Spikey’i böyle mutlu görmek çok güzel. Artık bir ailesi de var. Sanki torunum olmuş gibi sevindim” dedi.
Yürekleri ısıtan bir hikâye. Spikey’nin artık kendi ailesi var. Umarız ki yavrularını, annesinin kendisini bıraktığı gibi bırakmaz.
Spikey’nin hikâyesi sizi de mutlu ettiyse paylaşın.
